Herb Jastrzębiec

Dokument datowany na rok 1806 wskazuje, iż rodzina Wierzbickich posługiwała się herbem Jastrzębiec.

Dokument ten nie jest do końca czytelny, jednak udało się nam częściowo odczytać:

„Roku 1806 miesiąca Lutego 29 Dnia Takową Genealogiczną Linią Domu Urodzonych Wierzbickich Herbu Jastrzębiec na…te.. nastałego Dekretu Juditialiter konnotujemy

Gubernat Marszałek Kawaler Jan Ciechanowski
Wincenty Ryto Deputat Wilegli
Adam Szaniawski Deputat Rzeżyski
Ignacy Żebrowski Deputat Dűneburski
Bernard Łascis Deputat Polski
Sekretarz Franciszek Szyszko”

Autor tego dokumentu stworzył również drzewo genealogiczne rodziny Wierzbickich, albowiem zarówno herb jak i drzew są sporządzone na jednym arkuszu papieru.

Jastrzębiec był jednym z najpowszechniej używanych herbów polskich – według obecnego stanu wiedzy, w źródłach odnotowanych jest 1740 nazwisk uprawnionych do jego używania.

Herb charakteryzuje się, iż na tarczy w polu błękitnym jest podkowa złota, końcami prosto do góry obrócona, a w jej środku krzyż. Na hełmie nad koroną jastrząb, ze skrzydłami trochę do lotu wzniesionymi, w prawą tarczy stronę skierowany, z dzwonkami i pęcinami, w szponie prawej trzyma podkowę z krzyżem takim jak na tarczy.

Legenda powstania herbu mówi o braciach którzy wymyśliwszy specjalne podkowy wspięli się z wojskiem na oblodzony szczyt Łysej Góry i tam pokonali pogan.

Najwcześniejsze źródło heraldyczne wymieniające herb to datowane na lata 1464–1480 Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae polskiego historyka Jana Długosza, który zalicza go do rdzennie polskich. Zapisuje on informacje o herbie wśród 71 najstarszych polskich herbów szlacheckich.

Oryginał

Odrestaurowany